نماینده مجلس دو وظیفه اصلی دارد. اول قانونگذاری و دوم نظارت. تسلط و احاطه شخص نماینده بر مسایل کلان کشور، دارا بودن تخصص و دانش کاربردی، برخورداری از هوش، ذکاوت و درایت، قوه تشخیص بالا، قدرت تجزیه و تحلیل مسایل به همراه داشتن شبکه ارتباطی قوی در سطح ملی و مشاوران سالم ، متخصص، خوش فکر و صاحب نظر از ویژگی هایی است که انتظار می رود در یک نماینده مجلس در حد قابل قبول وجود داشته باشد و در صورتی که چند ویژگی مذکور در یک نماینده نباشد، تمرکز روی وظایف اصلی کمرنگ شده و نماینده از وظایف اصلی خود منحرف و چه بسا به اموری سطح پایین و دور از شأن والای نمایندگی سوق داده شود. براساس قانون نماینده مجلس اختیار اجرایی ندارد و در حوزه انتخابیه نیز وظیفه اش نظارتی است مثل نظارت بر نحوه اجرای قانون و مصوبات و بودجه در حوزه انتخابیه. البته مردم حوزه انتخابیه نیز از نماینده خود انتظار دارند تا مطالبات ، مشکلات و کاستی ها را به اطلاع مراجع بالاتر رسانده و در کنار آن پیگیر خواسته های بر حق مردم و منطقه باشد. اما فارغ از وظایف رسمی ( قانون گذاری و نظارت ) ، وظایفی غیر رسمی و نانوشته و فاقد چارجوب مشخص نیز وجود دارد. به عنوان نمونه نماینده مجلس نه تنها باید در راستای توزیع عادلانه فرصت ها تلاش کند بلکه باید با باندهای قدرت و ثروتی که معمولا با استفاده از رانت به دنبال کسب منافع نامشروع در حوزه انتخابیه هستند برخورد نماید و جلوی بی عدالتی ها در سطح منطقه را گرفته و با پیگیری شبانه روزی از حق و حقوق مردم با هدف اجرای هر چه بیشتر عدالت دفاع نماید. در واقع قدرت نمایندگی وقتی نمایان می شود که بتواند در جهت توزیع عادلانه فرصت ها و برقراری عدالت اجتماعی گام بردارد، لذا داشتن شبکه ارتباطی گسترده در سطح ملی ، تجربه و تخصص و داشتن تیم مشاورین قوی می تواند قدرت نماینده را در جهت اجرای عدالت افزایش دهد. قدرت نمایندگی در واقع یک تیغ دولبه است که اگر در جهت منافع مردم از آن استفاده شود باعث برقراری عدالت اجتماعی شده و اگر در راستای منافع حزبی، گروهی و یا باندهای قدرت و ثروت به کار گیری شود باعث افزایش تبعیض و بی عدالتی خواهد شد.
